maartjeindonesie.reismee.nl

Alles voelt hetzelfde behalve ikzelf

Alweer bijna 2 weken geleden dat ik het fijne, mooie Indonesië weer heb verlaten voor Nederland. En nog steeds voelt het allemaal heel gek. Het voelt gek om weer door Leiden te lopen over alle wegen die ik op mijn duimpje ken en blindelings zou kunnen lopen. Het is koud (zoals altijd in Nederland), er zijn alleen maar mensen om me heen die Nederlands praten en alles voelt eigenlijk hetzelfde met uitzondering van alle nieuwe gebouwen die als paddestoelen uit de grond zijn geschoten. Maar ik observeer en zie anders. In gedachten zie ik mezelf lopen in de afgelopen jaren. Als een soort zombie, in pure routine lopend op dat pad en kijkend om me heen... maar verblind door dingen die ik nu wel zie. Wat loopt dat pad precies recht... Wat houden die auto's zich netjes aan de regels en rijden die keurig in hun eigen baan... en wat heeft iedereen haast. Ik zelf ook. Binnen no time ben ik weer een ''slaaf van de Nederlandse consumptie maatschappij'' die uit zijn slof schiet als de NS ''Godverdomme weer vertraging heeft'' of we gepland hebben om een gerecht te koken waarvan het schap leeg blijkt te zijn in de Albert Heijn. Zuchtend bedenk ik me dat alles gebeurd waar ik op voorhand zo bang voor was. Ik wil zo graag niet in die sleur komen, niet weer verblind worden, niet weer ''zijn wie ik was''. En aan de ene kant voelt het alsof alles hier hetzelfde is gebleven behalve ik zelf. Ik ben veranderd door deze ervaring. En ik weet zeker dat dit mij heeft veranderd in opzichte waarin ik nooit meer precies zal worden als ik was. Maar ik ben zo bang om het te vergeten, om het achter me te laten. Om weer te vervallen in alles wat ik kende en weer het gevoel te krijgen om ''geleefd'' te worden. Krampachtig probeer ik vast te houden aan het idee van Wauw wat is het anders in Nederland!?! Maar ook ik verval weer binnen no time in het dagelijkse waar ik aan gewend was.
In welke opzichten denk ik dat Indonesie me veranderd heeft? Aan de ene kant kijk ik wel anders naar Nederlanders en hoe wij ons gedragen en wat wij normaal vinden.
Daarnaast zit ik in een soort twee strijd. Ik ben altijd gefascineerd geweest voor ''cultuur'' en ongeschreven regels binnen een samenleving die worden gedeeld en toegepast zonder besproken te worden. In Indonesie zijn die er zoveel, ook waarschijnlijk heel veel die ik niet heb gezien/ begrepen. Of wel heb opgemerkt en ontzettend apart vond (voor mijn Nederlandse ''manier van doen'') Maar daarnaast ben ik ook gefascineerd door deze onbesproken regels in Nederland. De regels die deel zijn van mijn dagelijkse habitat. Die ik soms niet door heb maar wel continu toepas. Als je er op gaat letten komen ze zo vaak terug. Neem bijvoorbeeld een trein rit. Je wacht buiten tot dat alle mensen naar buiten zijn gekomen dan pas ga je naar binnen, binnen ga je zitten op een eigen bankje of in een vierzits altijd schuintegenover de ander. Je gaat niet naast / tegenover iemand zitten als er nog plekken beschikbaar zijn die verder van deze persoon af zijn. Als de conducteur de coupe in komt ga je alvast snel in je tas grissen om je OV kaart te voorschijn te halen. Je wilt zeker niet die persoon zijn waar op gewacht moet worden omdat je je OV niet gereed hebt. Doe je dit niet en ga je nog eens rustig je tas pakken als de conducteur voor je staat dan weet je dat je onbeleefd bent en echt haast moet gaan maken. In een kleine 5 minuten in de trein komen ZOVEEL cultureel bepaalde ''afspraken'' naar voor. In Indonesie zou echt NIEMAND denken dat het onbeleefd is om iemand te laten wachten... sterker nog als je ergens komt voor iets weet je dat het zomaar eens 1,2 soms wel 3 uur kan duren. Er wordt niet zo met de tijd geleefd. Tijd is in Nederland een van de schaarste en duurste goederen geworden. Er is altijd tijd te WEINIG en alles moet zo SNEL en EFFICIENT mogelijk. Maar dat maakt ook dat we altijd gehaast en ongeduldig zijn. Wat doet dit met je om altijd zo met je tijd om te gaan? Altijd druk en gehaast zijn. Nooit tijd hebben om gewoon te zijn, te leven in het moment, te zien hoe de dag loopt en rustig daarin mee te gaan. Maar nee in Nederland willen we PLANNEN: we willen een week, soms wel een maand, soms wel een JAAR van te voren weten wat we die zondag in april over 8 maanden precies GAAN doen. In Indonesie..... NOT SO MUCH.
Ik wil het niet zwart-wit maken of een zaak van goed en slecht maar man o man we zouden echt wel eens wat kritischer kunnen zijn over onze eigen samenleving en de manier waarop wij dag in dag uit kiezen om te leven met elkaar. We kunnen zoveel leren van de samenlevingen om ons heen maar we zijn te arrogant en te veel op onszelf gericht om dat überhaupt in overweging te nemen heb ik soms het gevoel.
Zolang ik kan vast houden aan het gevoel van mijn leven in Indonesie probeer ik dat nog te doen. Maar na 2 weken voel ik het al beetje bij beetje steeds meer vervagen. Ik voel weer dat ik perfectionistischer / ongeduldiger wordt en dat frustreert me. Ik zie mezelf in een maand weer lopen. Met een waas in mijn leven die zelfde route fietsen, lopen, leven dag na dag. De tijd gaat toch wel voorbij... maar het gaat erom hoe wij ervoor kiezen die tijd in te delen en ons leven te leven. What makes you feel alive?

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!