Na de ontmoeting met mijn favoriete insecten volgde weer een minder goede nacht. Je kent het wel het gevoel dat je misschien wel 8 uur in een bed hebt gelegen maar daarvan weinig uurtjes slaap hebt weten te pakken. Dekend aan die grote kakkerlak die misschien wel vol op mijn gezicht zou kunnen vallen, of verplaatsend van heup naar heup die een klein beetje beurs worden van de houten plank waar ik hier op lig. Om 5 uur word ik wakker van het licht en is het echt gedaan met de nachtrust.. dit wordt een lange dag denk ik stiekem. Maar vandaag heb ik een paar doelen gesteld dus het is altijd fijn om te weten dat ik weer iets kan doen vandaag.
Ik ga naar het ontbijt en daar zitten zowaar verschillende mensen. Ik praat met twee Australische jongens. Ze zijn hier speciaal voor de Indonesische taalschool. Daarnaast is er ook een meisje uit Amerika. Een typische Amerikaan als ik het netjes mag zeggen. Kakelt overal een beetje overheen en heeft een beetje de overdreven toontjes in haar stem. Nog steeds een prima meid. Misschien ook tijd om een keertje wat minder te Judgen (ik heb immers toch niemand om in het Nederlands stiekem een beetje te roddelen) met al deze native speaking engelse types voel ik me zelf een beetje beschaamd over mijn Engels. Ik heb misschien niet de uitspraak van mijn vader (sorry pap) maar ik maak heus nog wel eens fouten in grammatica, het vinden van worden etc. Ik houd mezelf voor dat ik lekker twee talen spreek en zij maar twee dus dat ik daar eigenlijk hartstikke trots op mag zijn. Er zijn wat moeilijke lege stiltes maar ik probeer ze maar te laten vallen in plaats van zomaar wat random dingen te zeggen. Een ander ding waar ik op wil gaan letten voor 2019: laat dingen ook zijn zoals ze zijn. Bij het ontbijt kwam ik overigens aanlopen met mijn plakjes kaas (ik had nog een beter een plastic inlegkruisje op mijn brood kunnen doen dat had meer smaak gehad) ik kreeg gelijk wat opmerkingen Oh Cheese? "Yes I am Dutch" gaf een verduidelijkend antwoord. Ook werd nog gevraagd of ik lekker had geslapen. Ik kwam met een misschien iets te eerlijk antwoord "No not really" ohhh dat vonden ze gek. Ik liet ze maar niet de foto's zien van mijn insect-kamer-genoten...... al denk ik dat zij ze ook kennen maar hoe ze er mee leven?! Joost mag het weten.

Terug op mijn kamer ga ik het hoognodige van mijn was nu toch maar echt in de wasmand gooien. De rokjes en broeken blijven nog even achter (lokaal zijn ze intens smerig) maar ik kan het niet maken om gelijk kilo's in de wasmand te gooien. Ik leg 50.000 rupiah neer (3 euro) om de vrouw te tippen voor mijn was. Hopelijk vind ik het morgen in goede staat terug want ze hebben me verteld dat alles hier samen wordt gewassen (wit kleur - ALLES).....
Het wordt nu toch echt tijd om me uit mijn veilige hol te gaan begeven. Of ja veilig, veilig ik zou het ook weer niet veilig noemen. Ik durf niet aan te raken, mijn koffers en tassen blijven pot dicht met alles erin (inclusief alle smerige was) ik stap met schoenen in bed daarna gaan ze pas uit (je weet niet of je anders op een kakkerlak kan trappen) en de badkamer is een terrein waar ik liever NOOIT kom,. Dat is de brandhaard van de beesten. Dat ik al in 5 dagen niet gedoucht heb en stik als een oordeel maakt de camping life hier compleet.
Maar goed genoeg geklaagd hup die kamer uit en richting de taalschool. Wifi router en google maps en hup. Ik besluit naar Wisma Bahasa te gaan omdat die maar 5 minuutjes lopen is en zij bieden meer extra activiteiten aan waar studenten en leraren samen dingen doen zoals naar de film, sporten etc. Ik grijp het liefst iedere kans aan om mensen te ontmoeten en natuurlijk ook iets te doen te hebben. Uiteindelijk boek ik 1A de beginners cursus van 23 sessies. Ik zal 5 dagen per week 2 sessies volgen van 10:15- 14:45 een goede dagbesteding denk ik zo. Ik loop met een voldaan gevoel naar buiten. Op naar mijn tweede doel van de dag: een studie plek vinden om met mijn laptopje te gaan zitten en alvast wat te wrts'en en kijken of Bart al commentaar heeft op mijn research proposal. Ik vind een super leuk boutique stijl tentje om te zitten. Ze hebben god-de-lijk-ke koffie. Ik kom hier vast terug om nog een keer een heerlijke vanille late te drinken. Ik ga met mijn laptopje zitten voor wrts. Door het gebrek aan slaap de afgelopen dagen komt er letterlijk NIKS binnen en alles gaat fout. Gefrustreerd open ik steeds opnieuw de pagina: NU moet het wel goed gaan, maar helaas mag het weer niet baten. Uiteindelijk zit ik een kleine 2,5 uur in het tentje en eet ik ook nog ZURE poached eggs (ja mensen vraag mij niet hoe ze het voor elkaar krijgen) en een lekkere versie sinaasappelsap. Op webwap klaag ik wat tegen Mijn moeder die in Nederland net is opgestaan om richting haar werk te gaan, en Jill die na een lange uitputtende reis zowaar op Schiphol is aangekomen. Op een gegeven moment ben ik zo moe dat ik denk dat ik op de tafel in slaap ga vallen en is het toch echt tijd om weer naar mijn kampeerplaats terug te gaan.

Hier ga ik even op bed liggen en bouw mijn tentje op (of wel mijn klamboe hang ik lager aan een touwtje) en ik bespreek met Jill op WhatsApp wat voor soort dingen in hier nog kan ondernemen zoals bijvoorbeeld vrijwilligerswerk. Ik doe 3 mailtjes eruit en dan is het alweer tijd om te gaan avond eten.

Het eten is echt Indonesisch maar ook heel erg lekker! Je hebt allerlei verschillende borden waar je van kan opscheppen etc. Zoals gadogado nasi, kip, tofu, groente echt van alles. Ik schep lekker twee keer op want de meeste mensen doen dit wel een keer of drie, vier. Uiteindelijk zit ik nog tot 22:30 aan tafel met twee mensen uit Amerika te praten. Ik hou er van om landen en allerlei dingen die verschillend zijn met elkaar te vergelijken. Time to get Some sleep in mijn tentenkamp ;)