Na een leuke periode van 3 weken rondreizen door Bali, lombok en Java met mijn vriendin Jill is het dan zover. Tijdens onze reis hebben we het veel gehad over de periode dat ik in mijn eentje zal gaan wonen in jogja. We zijn er allebei een klein beetje gespannen over. We zijn erover uit dat het een aanpassingproces zal worden, en dat ik het van dag tot dag zal moeten bekijken. Zaterdag avond vlieg ik van Denpasar naar yogyakarta. Bij aankomst op de luchthaven spreek ik een aardige meneer uit Argentinië die hier voor 10 dagen een muziek groepsreis zal gaan begeleiden. Ik ga naar buiten en wordt gelijk door tientallen taxi chauffeurs aangesproken. Ik zet mijn mifi aan en loop richting de straat. Ik weet ondertussen dat mijn grab auto niet op de AirPort kan komen. In het donker loop ik over het spoor en over de straat opzoek naar het kenteken van mijn grab auto. Tot mijn verbazing vind ik de auto, maar helaas geen bestuurder. Ik kijk wat rond maar de goede man is in geen velden of wegen te bekennen. Toch besluit ik nog even te wachten, de chauffeur kan namelijk weinig zonder zijn auto. Uiteindelijk zie ik een soort rustplaats achter tralies waar de man zit. Samen vertrekken we met de auto. Hoe verder we rijden hoe meer ik het gevoel heb dat we uit het centrum rijden. Plots zegt de man in een donkere steeg.. this is your address. “ this is not my homestay” begin ik te stamelen. Blijkbaar een compleet verkeerd adres ingevoerd en de homestay is nu nog 16 min ver weg. De man begint een beetje te zuchten. Ik voel me weer een beetje de domme toerist en naïeve westerling maar probeer mezelf daarover heen te zetten en vraag de man zo vriendelijk mogelijk of hij naar het andere adres wil rijden. Uiteindelijk komen we aan en blijkt het (godzijdank) het goede adres te zijn. De poort staat open en er dit een grote groep mensen te vergaderen. Ik word door niemand aangesproken de man van het gastgezin loopt met me mee naar boven zonder iets te zeggen en doet de kamer deur open en verdwijnt weer. Daar sta ik dan. In mijn eentje. In Indonesië. Aangezien ik een lichte vorm van smetvrees heb en een angst voor vrijwel ieder insect schrik ik nog van een enorm spoor met honderden mieren in mijn kamer. Geen tijd voor dit soort fratsen snel slapen en kijken want morgen me zal brengen.

Om 5 uur ben ik klaar wakker. Overal zijn ramen in de kamer zonder gordijnen dus het wordt licht. Ik ga rustig mijn koffer een beetje uitpakken en besluit dan om een kijkje te gaan nemen in de woonkamer. Er is niemand geen gast maar ook niet iemand van de familie. Ik begon het nu wel een beetje gek te vinden dat niemand me nog een uitleg had gegeven over het huis, de wifi code of iets van een introductie. Een man die de tuin aan het doen was en geen engels sprak wees me het ontbijt aan. Tijd om maar een boterhammetje te roosteren met wat pindakaas. Om 12 uur had ik een afspraak met Ratna, een van mijn docenten in Leiden. We spraken of bij de University club bij het restaurant. Op Grab bestelde ik een scooter die na 3 minuutjes voor mijn huis kwam aangereden. Helmpje op en hop achterop richting de campus. Het kost helemaal niks welgeteld 0,30 cent. Met Ratna lekker wat geluncht een soort gado gado met pindasaus en rijst. Daarna na haar residentie op de campus (vlakbij) gelopen. Het begon enorm te regenen dus hier hebben we even gezeten en niet zoveel gedaan. Daarna een go-car genomen naar een super mooie mall. Het was hier echt fijn. Misschien klinkt dit weer ontzettend westers maar het voelt even alsof je niet in Indonesië bent en dat is best lekker voor de afwisseling. Er zijn alle winkels die je kent van thuis en de luxere eettentjes. Je kan lekker opgaan in de massa. Waarschijnlijk kom ik nog wel vaker terug in deze mall om een keer een koffie'tje te drinken of gewoon wat rond te lopen want het beviel me wel. Eerst heb ik met Ratna en haar man 2 kinderboekjes gekocht in het Indonesisch, daarna zijn we gaan Avond eten. Vervolgens naar een eeeenorme hypermarkt Carrefour om wat inkopen te doen. En toen nog even een koffie'tje in een schattig tentje. Daarna weer een Grab scooter besteld om terug te gaan naar de homestay. Heerlijk vind ik het achter op die scooter. Het voelt echt alsof je op ''avontuur'' bent bij een local achterop dwars door de chaotische stad.

Aangekomen in de guesthouse was het tijd voor de volgende confrontatie met 'Maartje getting used to Indonesia'' Bij thuiskomst dacht ik even te plassen en vond daar een gi-gan-tische kakkerlak. Ik had gelukkig net een anti insecten spuitbus gekocht bij de Carrefour (eigenlijk tegen het mieren spoor zoals eerder vernoemd) maar die kon nu worden ingezet. Na veel gespartel en weg rennen wist ik hem te doden (ik stond zelf misschien wel meer te trillen dan deze kakkerlak die tot zijn einde kwam)... het mieren spoor bleek zich te hebben uitgebreid van honderden naar duizenden mieren allemaal in en rondom van airco... Ik was even ten einde raad. Buiten had ik nog steeds niemand gezien (niet de familie in de woonkamer of iets) maar uiteindelijk besloot ik na overleg met mijn moeder om toch te vragen of ze ernaar wilde kijken. Ze kwamen kijken met een spuitbus en ik kreeg een andere kamer toegewezen. Ook hier lag al weer een kakkerlak om me te verwelkomen. Ik heb nu nog echt geeeen idee hoe ik dit insecten probleem ga overleven in Indonesië. Ik reis altijd vrij luxe zonder dit soort ongedierte en ben letterlijk als de dood voor deze ziekte overdraagbare unit killers. De hele nacht geen oog dicht gedaan in mijn klamboe denkende aan deze beesten. Gelijk de gedachten met: hoe ga ik hier wonen tot 25 maart?!? proberen te verdrukken. Het proces van aanpassing is begonnen.