Jogja vanuit een nieuw facet

Alweer een paar dagen geleden dat ik een blog heb geschreven (oeps)! Maar ik denk dat het een goed teken is want ik was te druk met andere dingen! De taallessen gaan heel goed. Ik kan al wel wat basic vragen aan mensen stellen/ soms zelfs aan een aantal woorden die ik ken weten waar erover gesproken wordt ;) mijn leraar uit Leiden die hier in Jogja is is in ieder geval impressed. Het is zondag vandaag. En het weekend is echt voorbij gevlogen. Vrijdag nadat ik terug kwam van mijn taalles hebben we avond gegeten samen en daarna zeiden de Australische jongens dat ze Karaoke gingen doen (zoals vaak op vrijdag avond) Dat leek me wel leuk dus wij gingen naar "happy puppy" waar we hadden afgesproken met de andere mensen van Wisma Bahasa. Het was heel anders dan ik had verwacht. Je krijgt een eigen grote ruimte met banken en disco lichten en microfoons en grote schermen. We gingen naar eentje die iets verder weg was want daar hadden ze ook biertjes. Het was echt super leuk iedereen deed gewoon lekker gek en zong uit volle borst mee en een beetje dansen. Daarna gingen we nog naar een pool cafe. Noooooit gedacht dat hier zo'n pool ''cultuur'' zou zijn. Het was letterlijk een hal met 3 verdiepingen en ik denk wel 50 tafels per verdieping en bijna alles was bezet (en het was 2 uur snachts!!) Gisteren ben ik met mijn leraar uit leiden mee gegaan naar een organic farm en haar huis in aanbouw. Ze zei later pas dat we ook naar die farm gingen voor het onderzoek van een meisje maar ik dacht prima. Toen ik daar arriveerde op mijn Grab scootertje zei Ben (de man van Ratna) dat de farm op een berg lag. Ik zei al tegen Ben oei ik word heel snel wagenziek. Ik mocht voorin zitten maar dat mocht helaas niet baten. De driver ging met een speed van 80 door alle haarspeld bochten en mijn maag draaide zich 100 keer om. Ik voelde me al niet top en was een klein beetje op ibuprofen aan het leven maar goed. Op de terug weg ging het nog slechter en ging ik bijna over mijn nek langs de kant van de weg. Het probleem is ook een beetje dat ik hier altijd een klein beetje misselijk ben (nu ook weer) en niet echt makkelijk iets door mijn keel krijg. Ik heb zeg maar nooit honger maar heb het gevoel dat het misselijkheidsgevoel mede door de honger komt dus dat het elkaar versterkt maar goed. Dat ook weer overleefd. Bij Ratna weer de scooter naar huis en gelijk eten. Er waren nieuwe gasten. Een Amerikaanse man van een jaar of 65 die hier is voor zijn dochter. Lieve man maar typische Amerikaan. En 3 nieuwe Australiers die als groep hier zijn gekomen en alles ook in dat groepje ondernemen. Voor de rest een beetje stilletjes. Ze zitten hier een maandje geloof ik voor hun bachelor engineering. Daarna voor het eerst effe op bed liggen maar toen werd er alweer aangeklopt of ik mee biertjes ging drinken. Dus hup weer op de Grab scooter. Dit was wel een van mijn minst charmante momenten van de avond. Ik had een rokje aan. Een spijkerrokje zonder stretch. Maar durf niet met twee benen aan een kant te zitten. Dus zat ik bijna in mijn blote kont achterop die scooter met mn benen dicht bij dat mannetje.... ik had er niet goed over nagedacht van te voren maar het was niet zo handig ;)
We gingen eerst naar een super leuke soort van biertuin waar je van die torens hebt met bier waar je uit kan tappen. En daarna door om uit te gaan. Je had echt enorme clubs in Jogja. Het zat helemaal vol met mensen en je kan bijna niet zien door de rook die er hangt (iedereen rookt als een ketter in de clubs zelf daar hebben ze geen probleem mee). Hier hebben we echt uren staan dansen (ik was brood nuchter maar een goed begin van het nieuwe jaar dat dansen niet alleen mogelijk hoeft te zijn als je wasted bent) We waren uiteindelijk met een groep van iets van 16 mensen en iedereen was super lief en let ook echt op je. Bijvoorbeeld als je naar de wc moet dat mensen gelijk willen mee lopen etc. Ik had noooooit gedacht dat jogja zo'n bruisend nacht leven had. Er waren zoveel mensen daar en alleen maar internationale hitjes die ik kende. Echt suuuper leuk. Daarna nog even naar de KFC (want bijna alles is hier 24 uur per dag open). Daar was het om 4 uur snachts ook een drukte van jewelste. Bijna drukker dan de mac bij ons snachts. Deze stad blijft me verbazen. En doet me ook heel erg denken aan het programma 'onze man in teheran' waar een van de belangrijkste boodschappen die Thomas Erdbrink als leert is dat er allerlei regels kunnen zijn en in een land: en dat het er op de oppervlakte op een bepaalde manier uit kan zien: maar dat het in de realiteit heel anders is en mensen altijd hun eigen manier vinden tussen de regels en opvattingen door om dit soort dingen te doen, en hoe! Je zag echter mensen met flessen wodka aan hun mond etc. En iedereeen kende al de teksten van alle liedjes. Ik voelde me een beetje dom dat ik dit niet verwacht had. Maar aan de andere kant vond ik het zo cool om dit te zien. Dit is ook Indonesië en de manier waarop jongeren leven en zich uitte net als in Nederland. Indonesië, je blijft me verbazen!

Keeping up the good vibes

Alweer een nieuw dagje. Helaas weer een minder slechte nacht gehad. Ik wil niet te veel klagen maar het bed is echt echt echt zo hard als steen. Ik hoop dat ik er aan ga wennen na wat tijd.. Any how het is hoe dan ook tijd voor een nieuwe dag. Ik heb gepland om een uurtje vroeger op te staan zodat ik nog in een café'tje mijn woordjes kan oefenen van de les van gister. Ik had wat huiswerk opgekregen en dat had ik nog niet gemaakt. Ik ga ontbijten en er zijn zelfs gekookte eitjes! Jummm (helaas geen zout maar je kan niet alles). Na het eten pak ik mijn tas in en ga naar een café'tje in de straat waar ik goede verhalen over heb gehoord maar nog niet ben geweest. Het gaat pas open om 9 dus ik moet eerst buiten zitten. De mensen vergeten echter dat ik daar zit en gaan de planten op het balkon water geven.. ik weet gelukkig net aan de vloedgolf van water te ontkomen. Ze komen gelijk hun excuses aan bieden en kan binnen gaan zitten. Ik voer mijn woordjes lekker in in wrts en het voelt bijna weer even alsof ik terug ben op de middelbare school. Stiekem vond ik wrts altijd vest wel leuk dus dat komt mooi uit. Ik oefen mijn woordjes totdat ik een 10 haal en dan is het precies 5 voor 10 en tijd om naar Wisma te gaan. Ik heb weer een nieuwe docent. Een lieve wat rustigere vrouw. Na mijn eerste les is het weer tijd voor lunch. We gaan naar een lokaal tentje met lekkere rode rijst (love rode rijst het heeft echt meer smaak dan wit) en wat tofu en groente. Ik moet me weer haasten naar de school voor mijn les. De tweede les heb ik een jongen uiteindelijk zijn we meer dan een half uur uitgelopen omdat we bleven kletsen over muziek en korea etc. (handig voor mijn onderzoek;) Ik vind de taallessen echt ontzettend leuk. Je hebt veel lol samen met de leraren maar steekt er ook echt veel van op! Ik had wel gedacht dat ik het leuk zou vinden om een andere taal te leren maar omdat ik op de middelbare school geen taalknobbel had was ik er ook een beetje huiverig voor. Maar ik vind het echt heel leuk ;) Nu zit ik in een koffie tentje om weer eventjes mijn woordjes te oefenen (anders krijg ik op mijn kop haha); nee niet echt maar ze zijn wel heel Trots als je allerlei dingen weet! Het regent buiten heel hard. Het is hier overigens heel lekker weer. Ik draag vaak een lange spijkerbroek maar het is echt 36 graden dus je zweet je kapot. Gelukkig is er airco bij Wisma. Iedere dag rond deze tijd (rond half 5) is er een soort tropisch buitje van een half uur en dan is het weer over. Vanavond ga ik waarschijnlijk eten met Ratna en het Duitse meisje dat is aangekomen de Deen van Gadjah Mada. Nu al zin om achterop de scooter te zitten van Grab. Stiekem zit ik soms echt een doel te bedenken om zo'n scootertje te kunnen pakken omdat ik het zooo leuk vindt achterop. Ik vertelde dit vandaag aan mijn leraar en hij was me zo hard aan het uitlachen.. 

New day, new vibes

Een iets betere nacht gehad vannacht. Nog steeds is het bed een steen, en zijn er veel geluiden maar ik heb in ieder geval wat uurtjes gepakt.. dat is goed want vandaag een intensief leer dagje voor de boeg. Ik begin met douchen want mijn haar ik zo vet dat je het van een kilometer afstand ziet. Het gaat verwonderlijk prima. Wel op slippertjes en op mijn hoede ofcourse. Daarna rustig ontbijten (alleen want iedereen staat hier vroeg op) ik eet twee geroosterde boterhammetjes met pindakaas en een kleine 4 banaantjes omdat ze lekker zijn en er trossen van liggen. Op de taalschool krijg ik een rooster ieder blok heb je van een andere leraar (leuk voor de afwisseling) en ik begin met mijn eerste les. Ik heb echt een ontzettend leuke leraar die ook mijn begeleider is. Het is echt een schat van een mens. We beginnen met de basics en ze zorgt er voor dat ik blijf herhalen. Dat werkt heel goed! Selemat siang! Apa kabar? Anda nama saya? Anda tiggal di mana? herhalen, herhalen, herhalen. Oefening baart kunst zeggen ze. Ik ben nu een beetje deze zinnetjes tegen mezelf aan het zeggen opnieuw en opnieuw. De taal is super leuk en ook eenvoudig ze doen niet aan moeilijke tijden of tussenvoegsels, love it ;) na mijn eerste les ga ik lunchen bij een leuk tentje met een groepje van 6 studenten, echt hartstikke gezellig. Iedereen komt uit Australië of de verenigde staten. Tijd voor mijn tweede les. Weer een ontzettend leuk mens, niet zo leuk als de eerste maar echt een schatje. We oefenen veel worden en doen wat luister oefeningen. Ik kom steeds meer gelijke woorden tegen uit het Nederlands en het alfabet is bijna helemaal hetzelfde als in het Nederlands (klein gelukje) ;)

Kampeerdag 2

Na de ontmoeting met mijn favoriete insecten volgde weer een minder goede nacht. Je kent het wel het gevoel dat je misschien wel 8 uur in een bed hebt gelegen maar daarvan weinig uurtjes slaap hebt weten te pakken. Dekend aan die grote kakkerlak die misschien wel vol op mijn gezicht zou kunnen vallen, of verplaatsend van heup naar heup die een klein beetje beurs worden van de houten plank waar ik hier op lig. Om 5 uur word ik wakker van het licht en is het echt gedaan met de nachtrust.. dit wordt een lange dag denk ik stiekem. Maar vandaag heb ik een paar doelen gesteld dus het is altijd fijn om te weten dat ik weer iets kan doen vandaag.
Ik ga naar het ontbijt en daar zitten zowaar verschillende mensen. Ik praat met twee Australische jongens. Ze zijn hier speciaal voor de Indonesische taalschool. Daarnaast is er ook een meisje uit Amerika. Een typische Amerikaan als ik het netjes mag zeggen. Kakelt overal een beetje overheen en heeft een beetje de overdreven toontjes in haar stem. Nog steeds een prima meid. Misschien ook tijd om een keertje wat minder te Judgen (ik heb immers toch niemand om in het Nederlands stiekem een beetje te roddelen) met al deze native speaking engelse types voel ik me zelf een beetje beschaamd over mijn Engels. Ik heb misschien niet de uitspraak van mijn vader (sorry pap) maar ik maak heus nog wel eens fouten in grammatica, het vinden van worden etc. Ik houd mezelf voor dat ik lekker twee talen spreek en zij maar twee dus dat ik daar eigenlijk hartstikke trots op mag zijn. Er zijn wat moeilijke lege stiltes maar ik probeer ze maar te laten vallen in plaats van zomaar wat random dingen te zeggen. Een ander ding waar ik op wil gaan letten voor 2019: laat dingen ook zijn zoals ze zijn. Bij het ontbijt kwam ik overigens aanlopen met mijn plakjes kaas (ik had nog een beter een plastic inlegkruisje op mijn brood kunnen doen dat had meer smaak gehad) ik kreeg gelijk wat opmerkingen Oh Cheese? "Yes I am Dutch" gaf een verduidelijkend antwoord. Ook werd nog gevraagd of ik lekker had geslapen. Ik kwam met een misschien iets te eerlijk antwoord "No not really" ohhh dat vonden ze gek. Ik liet ze maar niet de foto's zien van mijn insect-kamer-genoten...... al denk ik dat zij ze ook kennen maar hoe ze er mee leven?! Joost mag het weten.

Terug op mijn kamer ga ik het hoognodige van mijn was nu toch maar echt in de wasmand gooien. De rokjes en broeken blijven nog even achter (lokaal zijn ze intens smerig) maar ik kan het niet maken om gelijk kilo's in de wasmand te gooien. Ik leg 50.000 rupiah neer (3 euro) om de vrouw te tippen voor mijn was. Hopelijk vind ik het morgen in goede staat terug want ze hebben me verteld dat alles hier samen wordt gewassen (wit kleur - ALLES).....
Het wordt nu toch echt tijd om me uit mijn veilige hol te gaan begeven. Of ja veilig, veilig ik zou het ook weer niet veilig noemen. Ik durf niet aan te raken, mijn koffers en tassen blijven pot dicht met alles erin (inclusief alle smerige was) ik stap met schoenen in bed daarna gaan ze pas uit (je weet niet of je anders op een kakkerlak kan trappen) en de badkamer is een terrein waar ik liever NOOIT kom,. Dat is de brandhaard van de beesten. Dat ik al in 5 dagen niet gedoucht heb en stik als een oordeel maakt de camping life hier compleet.
Maar goed genoeg geklaagd hup die kamer uit en richting de taalschool. Wifi router en google maps en hup. Ik besluit naar Wisma Bahasa te gaan omdat die maar 5 minuutjes lopen is en zij bieden meer extra activiteiten aan waar studenten en leraren samen dingen doen zoals naar de film, sporten etc. Ik grijp het liefst iedere kans aan om mensen te ontmoeten en natuurlijk ook iets te doen te hebben. Uiteindelijk boek ik 1A de beginners cursus van 23 sessies. Ik zal 5 dagen per week 2 sessies volgen van 10:15- 14:45 een goede dagbesteding denk ik zo. Ik loop met een voldaan gevoel naar buiten. Op naar mijn tweede doel van de dag: een studie plek vinden om met mijn laptopje te gaan zitten en alvast wat te wrts'en en kijken of Bart al commentaar heeft op mijn research proposal. Ik vind een super leuk boutique stijl tentje om te zitten. Ze hebben god-de-lijk-ke koffie. Ik kom hier vast terug om nog een keer een heerlijke vanille late te drinken. Ik ga met mijn laptopje zitten voor wrts. Door het gebrek aan slaap de afgelopen dagen komt er letterlijk NIKS binnen en alles gaat fout. Gefrustreerd open ik steeds opnieuw de pagina: NU moet het wel goed gaan, maar helaas mag het weer niet baten. Uiteindelijk zit ik een kleine 2,5 uur in het tentje en eet ik ook nog ZURE poached eggs (ja mensen vraag mij niet hoe ze het voor elkaar krijgen) en een lekkere versie sinaasappelsap. Op webwap klaag ik wat tegen Mijn moeder die in Nederland net is opgestaan om richting haar werk te gaan, en Jill die na een lange uitputtende reis zowaar op Schiphol is aangekomen. Op een gegeven moment ben ik zo moe dat ik denk dat ik op de tafel in slaap ga vallen en is het toch echt tijd om weer naar mijn kampeerplaats terug te gaan.

Hier ga ik even op bed liggen en bouw mijn tentje op (of wel mijn klamboe hang ik lager aan een touwtje) en ik bespreek met Jill op WhatsApp wat voor soort dingen in hier nog kan ondernemen zoals bijvoorbeeld vrijwilligerswerk. Ik doe 3 mailtjes eruit en dan is het alweer tijd om te gaan avond eten.

Het eten is echt Indonesisch maar ook heel erg lekker! Je hebt allerlei verschillende borden waar je van kan opscheppen etc. Zoals gadogado nasi, kip, tofu, groente echt van alles. Ik schep lekker twee keer op want de meeste mensen doen dit wel een keer of drie, vier. Uiteindelijk zit ik nog tot 22:30 aan tafel met twee mensen uit Amerika te praten. Ik hou er van om landen en allerlei dingen die verschillend zijn met elkaar te vergelijken. Time to get Some sleep in mijn tentenkamp ;)

Aankomst en eerste dag

Na een leuke periode van 3 weken rondreizen door Bali, lombok en Java met mijn vriendin Jill is het dan zover. Tijdens onze reis hebben we het veel gehad over de periode dat ik in mijn eentje zal gaan wonen in jogja. We zijn er allebei een klein beetje gespannen over. We zijn erover uit dat het een aanpassingproces zal worden, en dat ik het van dag tot dag zal moeten bekijken. Zaterdag avond vlieg ik van Denpasar naar yogyakarta. Bij aankomst op de luchthaven spreek ik een aardige meneer uit Argentinië die hier voor 10 dagen een muziek groepsreis zal gaan begeleiden. Ik ga naar buiten en wordt gelijk door tientallen taxi chauffeurs aangesproken. Ik zet mijn mifi aan en loop richting de straat. Ik weet ondertussen dat mijn grab auto niet op de AirPort kan komen. In het donker loop ik over het spoor en over de straat opzoek naar het kenteken van mijn grab auto. Tot mijn verbazing vind ik de auto, maar helaas geen bestuurder. Ik kijk wat rond maar de goede man is in geen velden of wegen te bekennen. Toch besluit ik nog even te wachten, de chauffeur kan namelijk weinig zonder zijn auto. Uiteindelijk zie ik een soort rustplaats achter tralies waar de man zit. Samen vertrekken we met de auto. Hoe verder we rijden hoe meer ik het gevoel heb dat we uit het centrum rijden. Plots zegt de man in een donkere steeg.. this is your address. “ this is not my homestay” begin ik te stamelen. Blijkbaar een compleet verkeerd adres ingevoerd en de homestay is nu nog 16 min ver weg. De man begint een beetje te zuchten. Ik voel me weer een beetje de domme toerist en naïeve westerling maar probeer mezelf daarover heen te zetten en vraag de man zo vriendelijk mogelijk of hij naar het andere adres wil rijden. Uiteindelijk komen we aan en blijkt het (godzijdank) het goede adres te zijn. De poort staat open en er dit een grote groep mensen te vergaderen. Ik word door niemand aangesproken de man van het gastgezin loopt met me mee naar boven zonder iets te zeggen en doet de kamer deur open en verdwijnt weer. Daar sta ik dan. In mijn eentje. In Indonesië. Aangezien ik een lichte vorm van smetvrees heb en een angst voor vrijwel ieder insect schrik ik nog van een enorm spoor met honderden mieren in mijn kamer. Geen tijd voor dit soort fratsen snel slapen en kijken want morgen me zal brengen.

Om 5 uur ben ik klaar wakker. Overal zijn ramen in de kamer zonder gordijnen dus het wordt licht. Ik ga rustig mijn koffer een beetje uitpakken en besluit dan om een kijkje te gaan nemen in de woonkamer. Er is niemand geen gast maar ook niet iemand van de familie. Ik begon het nu wel een beetje gek te vinden dat niemand me nog een uitleg had gegeven over het huis, de wifi code of iets van een introductie. Een man die de tuin aan het doen was en geen engels sprak wees me het ontbijt aan. Tijd om maar een boterhammetje te roosteren met wat pindakaas. Om 12 uur had ik een afspraak met Ratna, een van mijn docenten in Leiden. We spraken of bij de University club bij het restaurant. Op Grab bestelde ik een scooter die na 3 minuutjes voor mijn huis kwam aangereden. Helmpje op en hop achterop richting de campus. Het kost helemaal niks welgeteld 0,30 cent. Met Ratna lekker wat geluncht een soort gado gado met pindasaus en rijst. Daarna na haar residentie op de campus (vlakbij) gelopen. Het begon enorm te regenen dus hier hebben we even gezeten en niet zoveel gedaan. Daarna een go-car genomen naar een super mooie mall. Het was hier echt fijn. Misschien klinkt dit weer ontzettend westers maar het voelt even alsof je niet in Indonesië bent en dat is best lekker voor de afwisseling. Er zijn alle winkels die je kent van thuis en de luxere eettentjes. Je kan lekker opgaan in de massa. Waarschijnlijk kom ik nog wel vaker terug in deze mall om een keer een koffie'tje te drinken of gewoon wat rond te lopen want het beviel me wel. Eerst heb ik met Ratna en haar man 2 kinderboekjes gekocht in het Indonesisch, daarna zijn we gaan Avond eten. Vervolgens naar een eeeenorme hypermarkt Carrefour om wat inkopen te doen. En toen nog even een koffie'tje in een schattig tentje. Daarna weer een Grab scooter besteld om terug te gaan naar de homestay. Heerlijk vind ik het achter op die scooter. Het voelt echt alsof je op ''avontuur'' bent bij een local achterop dwars door de chaotische stad.

Aangekomen in de guesthouse was het tijd voor de volgende confrontatie met 'Maartje getting used to Indonesia'' Bij thuiskomst dacht ik even te plassen en vond daar een gi-gan-tische kakkerlak. Ik had gelukkig net een anti insecten spuitbus gekocht bij de Carrefour (eigenlijk tegen het mieren spoor zoals eerder vernoemd) maar die kon nu worden ingezet. Na veel gespartel en weg rennen wist ik hem te doden (ik stond zelf misschien wel meer te trillen dan deze kakkerlak die tot zijn einde kwam)... het mieren spoor bleek zich te hebben uitgebreid van honderden naar duizenden mieren allemaal in en rondom van airco... Ik was even ten einde raad. Buiten had ik nog steeds niemand gezien (niet de familie in de woonkamer of iets) maar uiteindelijk besloot ik na overleg met mijn moeder om toch te vragen of ze ernaar wilde kijken. Ze kwamen kijken met een spuitbus en ik kreeg een andere kamer toegewezen. Ook hier lag al weer een kakkerlak om me te verwelkomen. Ik heb nu nog echt geeeen idee hoe ik dit insecten probleem ga overleven in Indonesië. Ik reis altijd vrij luxe zonder dit soort ongedierte en ben letterlijk als de dood voor deze ziekte overdraagbare unit killers. De hele nacht geen oog dicht gedaan in mijn klamboe denkende aan deze beesten. Gelijk de gedachten met: hoe ga ik hier wonen tot 25 maart?!? proberen te verdrukken. Het proces van aanpassing is begonnen.