Alles voelt hetzelfde behalve ikzelf
Alweer bijna 2 weken geleden dat ik het fijne, mooie Indonesië weer heb verlaten voor Nederland. En nog steeds voelt het allemaal heel gek. Het voelt gek om weer door Leiden te lopen over alle
wegen die ik op mijn duimpje ken en blindelings zou kunnen lopen. Het is koud (zoals altijd in Nederland), er zijn alleen maar mensen om me heen die Nederlands praten en alles voelt eigenlijk
hetzelfde met uitzondering van alle nieuwe gebouwen die als paddestoelen uit de grond zijn geschoten. Maar ik observeer en zie anders. In gedachten zie ik mezelf lopen in de afgelopen jaren. Als
een soort zombie, in pure routine lopend op dat pad en kijkend om me heen... maar verblind door dingen die ik nu wel zie. Wat loopt dat pad precies recht... Wat houden die auto's zich netjes aan de
regels en rijden die keurig in hun eigen baan... en wat heeft iedereen haast. Ik zelf ook. Binnen no time ben ik weer een ''slaaf van de Nederlandse consumptie maatschappij'' die uit zijn slof
schiet als de NS ''Godverdomme weer vertraging heeft'' of we gepland hebben om een gerecht te koken waarvan het schap leeg blijkt te zijn in de Albert Heijn. Zuchtend bedenk ik me dat alles gebeurd
waar ik op voorhand zo bang voor was. Ik wil zo graag niet in die sleur komen, niet weer verblind worden, niet weer ''zijn wie ik was''. En aan de ene kant voelt het alsof alles hier hetzelfde is
gebleven behalve ik zelf. Ik ben veranderd door deze ervaring. En ik weet zeker dat dit mij heeft veranderd in opzichte waarin ik nooit meer precies zal worden als ik was. Maar ik ben zo bang om
het te vergeten, om het achter me te laten. Om weer te vervallen in alles wat ik kende en weer het gevoel te krijgen om ''geleefd'' te worden. Krampachtig probeer ik vast te houden aan het idee van
Wauw wat is het anders in Nederland!?! Maar ook ik verval weer binnen no time in het dagelijkse waar ik aan gewend was.
In welke opzichten denk ik dat Indonesie me veranderd heeft? Aan de ene kant kijk ik wel anders naar Nederlanders en hoe wij ons gedragen en wat wij normaal vinden.
Daarnaast zit ik in een soort twee strijd. Ik ben altijd gefascineerd geweest voor ''cultuur'' en ongeschreven regels binnen een samenleving die worden gedeeld en toegepast zonder besproken te
worden. In Indonesie zijn die er zoveel, ook waarschijnlijk heel veel die ik niet heb gezien/ begrepen. Of wel heb opgemerkt en ontzettend apart vond (voor mijn Nederlandse ''manier van doen'')
Maar daarnaast ben ik ook gefascineerd door deze onbesproken regels in Nederland. De regels die deel zijn van mijn dagelijkse habitat. Die ik soms niet door heb maar wel continu toepas. Als je er
op gaat letten komen ze zo vaak terug. Neem bijvoorbeeld een trein rit. Je wacht buiten tot dat alle mensen naar buiten zijn gekomen dan pas ga je naar binnen, binnen ga je zitten op een eigen
bankje of in een vierzits altijd schuintegenover de ander. Je gaat niet naast / tegenover iemand zitten als er nog plekken beschikbaar zijn die verder van deze persoon af zijn. Als de conducteur de
coupe in komt ga je alvast snel in je tas grissen om je OV kaart te voorschijn te halen. Je wilt zeker niet die persoon zijn waar op gewacht moet worden omdat je je OV niet gereed hebt. Doe je dit
niet en ga je nog eens rustig je tas pakken als de conducteur voor je staat dan weet je dat je onbeleefd bent en echt haast moet gaan maken. In een kleine 5 minuten in de trein komen ZOVEEL
cultureel bepaalde ''afspraken'' naar voor. In Indonesie zou echt NIEMAND denken dat het onbeleefd is om iemand te laten wachten... sterker nog als je ergens komt voor iets weet je dat het zomaar
eens 1,2 soms wel 3 uur kan duren. Er wordt niet zo met de tijd geleefd. Tijd is in Nederland een van de schaarste en duurste goederen geworden. Er is altijd tijd te WEINIG en alles moet zo SNEL en
EFFICIENT mogelijk. Maar dat maakt ook dat we altijd gehaast en ongeduldig zijn. Wat doet dit met je om altijd zo met je tijd om te gaan? Altijd druk en gehaast zijn. Nooit tijd hebben om gewoon te
zijn, te leven in het moment, te zien hoe de dag loopt en rustig daarin mee te gaan. Maar nee in Nederland willen we PLANNEN: we willen een week, soms wel een maand, soms wel een JAAR van te voren
weten wat we die zondag in april over 8 maanden precies GAAN doen. In Indonesie..... NOT SO MUCH.
Ik wil het niet zwart-wit maken of een zaak van goed en slecht maar man o man we zouden echt wel eens wat kritischer kunnen zijn over onze eigen samenleving en de manier waarop wij dag in dag uit
kiezen om te leven met elkaar. We kunnen zoveel leren van de samenlevingen om ons heen maar we zijn te arrogant en te veel op onszelf gericht om dat überhaupt in overweging te nemen heb ik soms het
gevoel.
Zolang ik kan vast houden aan het gevoel van mijn leven in Indonesie probeer ik dat nog te doen. Maar na 2 weken voel ik het al beetje bij beetje steeds meer vervagen. Ik voel weer dat ik
perfectionistischer / ongeduldiger wordt en dat frustreert me. Ik zie mezelf in een maand weer lopen. Met een waas in mijn leven die zelfde route fietsen, lopen, leven dag na dag. De tijd gaat toch
wel voorbij... maar het gaat erom hoe wij ervoor kiezen die tijd in te delen en ons leven te leven. What makes you feel alive?
de laatste loodjes
Voordat ik naar Indonesie ging was ik best wel een beetje bang en zenuwachtig wat er komen zou. Ik dacht steeds oke en dan ''moet ik het zoveel weken zelf uit zien te houden''. Eigenlijk was ik gewoon een klein beetje bang voor het onwetende. Maar nu.. nu ben ik eigenlijk een klein beetje bang om weer terug te gaan. Bang dat ik me niet zo blij zal voelen als ik me hier voel, want ik vind jogja een ontzettend fijne plek. En begrijp me niet verkeerd, Nederland is een super fijne plek. Maar de omgeving en alles om je heen is biasa ofwel normaal geworden. Je bent sneller verblind door de cultuur om je heen, en raakt sneller in de sleur van het alledaagse. Maar ik vind het fijn hier; als iedere keer dat ik op de scooter stap geniet ik van mijn omgeving. Vanochtend was ik onderweg naar malioboro en reden we dwars door een grote markt. Met pretoogjes zat ik achter op toen de Pak sopir (meneer de chauffeur) tegen me zei: ben je altijd zo blij? Hij keek in zijn achteruit kijkspiegel en zag me zitten met een grote lach. Sowieso ben ik altijd met al mijn chauffeurs in gesprek. Altijd leuk en natuurlijk goed voor mijn Bahasa Indonesia wat ik nog steeds super leuk vind om iedere dag te leren. Ibu spreekt nu vaak alleen maar Bahasa tijdens het avond eten omdat er veel oudjes (hele lieve mensen zijn) en een diplomaat. Ik denk dat ze het ook doet omdat die mensen allemaal hier zijn om bij Wisma lessen te doen, en zij weet dat ze ook in de homestay zitten om de reden dat dat goed zal zijn voor hun Indonesisch. Maar er is nog zo veel te leren, zo veel te zien. In de homestay leer ik iedere dag weer nieuwe mensen kennen uit nieuwe landen, dat blijf ik ook ontzettend leuk vinden. Ik heb nu een soort lijstje gemaakt met dingen die ik nog wil doen voordat ik alweer terug moet over een kleine 10 dagen. En het gaat me sowieso nooit meer allemaal lukken. Maar stiekem hoop ik dat ook een beetje want dan kan ik weer aanm mezelf verkopen dat ik zo snel mogelijk terug ''moet''. Als iemand me nu zou vragen in welk land ik zou willen wonen als het niet Nederland was zou ik kiezen voor Indonesië, want dit land heeft stiekem wel mijn hart gestolen. Het enige wat me nu nog rest is nog even extra genieten van de laatste dagen dat ik hier mag zijn.
De betekenis van ''cultuur verschil''
De trent van de laatste jaren is om te denken dat globalisering de wereld overneemt. Alle winkels die we kennen van thuis kunnen we vinden elders ter wereld.. of we het hebben over kleding merken
zoals H & M en Pull & Bear, hoe eenkennig wij mensen zijn gaan we altijd opzoek naar dit soort ketens die we ''kennen'' en ''vertrouwen''. Maar ook eettentjes zoals Starbucks etc. En
tuurlijk je ziet hier in Indonesie een Starbucks, een H & M een KFC etc. Maar betekent dit dat de wereld steeds meer ''hetzelfde'' wordt en dat cultuur verschillen steeds kleiner worden? Ik
denk van niet. Hoe langer ik hier in Indonesië zit en hoe meer ik te weten kom, hoe meer verschillen ik zie. Begrijp me niet verkeerd ik vind deze verschillen leuk en interessant; het laat zien dat
wij mensheid kudde dieren zijn, kudden dieren die zich aanpassen aan hun omgeving. Elke omgeving is anders en hierdoor ontstaan verschillen; grote verschillen, kleine verschillen. Verschillen die
er misschien niet toe doen of niet zo groot lijken maar als je alles optelt is alles anders. Het is de manier waarop wij kiezen om te leven. Of is het niet een echte keuze?? Bepaalt de plek waar je
geboren wordt, en de ouders die jouw opvoeden wat voor gebruiken en acties voor jou ''natuurlijk'' en ''gewoon'' zijn?? Daarnaast zijn wij mensen snel genegen om te oordelen over de buitenkant. We
weten niet hoe het is om deze andere gebruiken te hebben, we weten niet hoe het is om te leven op deze manier, maar om onszelf beter te laten voelen over onszelf verheven we de dingen die wij doen.
Dit maakt de dingen die andere doen snel ''raar'' of misschien zelfs ''onaantrekkelijk'' maar iets wat voor ons ongewoon is, is voor andere mensen heel gewoon. Je kan proberen niet te oordelen,
proberen open er in te staan om te begrijpen hoe het is om op deze manier te leven. Maar je kunt het je alleen voorstellen, je kunt je vanuit JOUW perspectief voorstellen hoe het zou zijn om op
deze manier te leven. Maar je neemt altijd dat perspectief; jouw gewoontes, jouw idee van ''normaal'' en ''abnormaal'' mee in je denken. Dit pas je toe op werkelijk alles. Je vindt iets
geaccepteerd, omdat het wordt geaccepteerd door jouw omgeving. Maar dat geld hetzelfde voor mensen in een ander gebied.
Overal kom ik verschillen tegen; of het nou gaat om een verbod op loterijen, het eten van nasi minimaal 3 keer per dag (zonder rijst is het geen maaltijd), het dragen van een hoofddoek, het hangen
voor je voordeur, het hebben van zeeën van tijd, het geloof in rituelen zoals een stoombad voor daar beneden, of een vis door je boobs laten glijden voor het verloop van een soepele zwangerschap.
Het eerste wat mijn perspectief (zoals ik ben opgevoed) denkt als ik dit soort dingen hoor is: oh deze mensen zijn bijgelovig of oh deze vrouwen worden onderdrukt of oh deze mensen worden
geïndoctrineerd door de overheid en het geloof. Maar WAAROM denken wij op deze manier? Omdat wij denken dat onze manier van kijken naar de wereld de waarheid is. Het is onze waarheid, de waarheid
die wij met elkaar hebben ''afgesproken'' zonder het ooit uit te spreken. De regels die nooit besproken worden, maar waarvan iedereen weet dat ze er zijn. De samenleving is een sociaal construct,
een sociaal construct dat op allerlei manieren onderdrukkend werkt. Niet alleen hier maar OVERAL ter wereld. Kijk naar de middelbare school. Hier wordt alles gedaan om je ''mainstream'' te maken.
Draag vooral die Allstars want dan hoor je erbij, het wordt niet afgesproken maar iedereen ziet van elkaar dat dit soort schoenen worden gedragen; dus wil jij ze ook; je wilt sociaal geaccepteerd
worden. Als je anders bent wordt dit niet als positief gezien maar als ''raar''. Later worden mensen juist geprezen voor hun eigen mening en afwijkende keuzes omdat mensen het knap vinden dat
sommige mensen zo sterk in hun schoenen staan dat ze niet bang zijn om hun eigen keuzes te maken en zich niets aan te trekken van de reacties van andere mensen.
Wat ik wil zeggen is dat ik hier elke dag zoveel verschillen zie, manieren van leven, opvattingen die anders zijn dan die van ons maar voor hier heel normaal. Het zijn ongeschreven regels,
gewoontes die worden gedeeld die voor mij onbekend zijn. En ik kijk ernaar zoals mijn sociale omgeving me heeft gevormd: je maakt altijd de vergelijking met thuis, en ''jouw'' sociaal geaccepteerde
waarheid.
Maar waarom zou je appels met peren willen vergelijken? Waarom zou je niet iedere sociale omgeving, ieder gebruik kunnen zien in zijn eigen perspectief, waarom zou je altijd jezelf als het
boegbeeld willen zien?
De realiteit leert dat wij altijd zullen blijven vergelijken, omdat we niet anders kunnen. Jouw gewoontes en gebruiken vormen jouw tot wie je bent en hoe je naar de wereld kijkt, en hoe graag je
ook transparant wilt zijn, iedereen wordt beïnvloed door zijn sociale omgeving en achtergrond.
De weken vliegen voorbij
Alweer een weekje geleden dat ik iets heb geplaatst. De tijd vliegt hier echt voorbij. Dit weekend lekker dagjes op stap geweest. Zaterdag een dagje chillen met de hele familie van een van mijn
leraressen die ook een goede vriendin van me is geworden de afgelopen weken. Ze heeft een super schattig kindje een jongetje van 10 maanden een super lief en rustig mannetje die ik lekker kon rond
dragen de hele dag (en dat vond hij heerlijk) En zondag was ik de hele dag met Lise naar een nationaal park op de scooter. Super leuk even de stad uit en door de rijstvelden. Het was wel op een
hoge berg dus de scooter trok het maar net haha. Daarna waren we nog even naar een salon geweest en toen met een ander Nederlands meisje en een Duits meisje bij een leuk tentje eten in het Zuiden.
Op de terug weg ging mijn Grab driver en van dat Duitse meisje een race houden... ze hadden door dat ze naar het zelfde adres reden en gingen elkaar met 100 km/u steeds inhalen om te kijken wie er
kon winnen... hahaha mijn helm vloog bijna van mijn kop af ik kon hem nog net op tijd redden. Gisteren ben ik een groot gedeelte van de dag zoet geweest met mijn visum. Een enorm bureaucratisch
proces. Gelukkig zag ik daar een ander meisje die ik had aangesproken super leuke meid uit Nijmegen die in Sumatra onderzoek doet en iedere maand op en neer moet naar jogja voor dat visum..
Het is vandaag dinsdag en het is chinees nieuwjaar, een vakantie dag hier. Ik heb net een interview gehad met een jongen ( ze kwamen met 3 ipv 1 ) hahaha maar super leuk uiteindelijk 4 uur zitten
lunchen bij een lokale food hal en een beetje kletsen enz. Zij kende ook weer mensen die fan waren en Engels konden dus zo blijf ik een beetje nieuwe mensen spreken etc. Het gaat zo makkelijk hier
met het ontmoeten van mensen voor mijn onderzoek, het is echt top. Ik ga zo direct eten bij mijn favo local tentje Lotek met Lise en daarna had ik met een Brits meisje afgesproken van Wisma en dat
meisje dat ik op de ambassade had leren kennen had ik ook uitgenodigd om naar Malioboro (hoofdstraat) te gaan want daar is een grote optocht met draken voor chinees nieuwjaar.
De komende dagen moet ik terug naar Gadjah Mada voor een brief en twee keer naar immigratie voor mijn visum en voor de rest heb ik nog steeds taalles van 10-12. Vandaag over een weekje ga ik Anne
al ophalen op Jogja airport dus de tijd gaat zo verschrikkelijk snel (en dat vind ik stiekem maar niks)
De laatste dagen is het ontzettend heet en benauwd de zon schijnt heel hard en ik zweet me echt te pletter. Maar het wordt ondertussen misschien een beetje saai maar ik heb het nog steeds ZO
ontzettend naar mijn zin hier. Iedere dag ontmoet ik weer nieuwe lieve mensen op mijn taalschool, in de home stay of met interviews.. Het lokale eten is goddelijk er is altijd wel iets leuks te
doen hier, mensen nodigen me iedere dag wel uit om iets te doen, ik vind de interviews leuk om te doen, en de taallessen vind ik ook heel leuk. Mijn enige zorg op dit moment is eigenlijk dat ik het
hier heel erg ga missen als ik weer terug moet... Dus wat dat betreft had het niet beter kunnen uitpakken en ben ik dankbaar voor deze fantastische ervaring ;)
Alles gaat zijn gangetje
Alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven, dus ik dacht misschien is het weer eens tijd. In mijn hoofd hoor ik mijn moeder tegen mijn vader zeggen ''geen nieuws is goed nieuws Ton'' dat
betekent dat ze ''druk'' is. Haha nou ja ik zou het niet ''druk'' noemen want ik doe vooral heel veel leuke dingen, maar ik ben wel altijd lekker bezig hier en heb het nog steeds enorm naar mijn
zin. Het is vandaag dinsdag. De weekenden zijn vooral veel chillen. Ik was dit weekend gaan zwemmen bij een super luxe hotel waar iemand voor een paar dagen verbleef die ik had leren kennen. Echt
een super lief meisje uit Australië. Daarna een spa dag gedaan van 4 uur met haarmaskers, hoofdmassage, full body massage (lees echt full body.... ik lag daar met een doek over me heen en die werd
zo van me afgetrokken om even rustig ook mijn borsten te masseren. Waarschijnlijk iedereen die dit leest weet hoe ik ben met mn borsten dus ik dacht de hele tijd... ohhhh nooo wat moet ze wel niet
denken hahahaha) en dan komt er ook random een andere vrouw even binnen gewandeld etc. Ik dacht zet die care factor uit er komen hier sowieso ook hele dikke en oude mensen hahaha. Maar goed voor de
rest nog van alles zoals een body masker, bad en zelfs sauna. Die sauna zag er meer uit als een guillotine. Een piep kleine houten doos waar je in moest zitten op een krukje en dan een gat voor je
kop. Helaas was mijn boven lichaam veeel te groot dus werd mijn keel fijngeknepen. Maar goed dat hebben we ook weer overleefd. En voor de rest super relaxte dag. Die mensen kunnen geen woord Engels
dus op een gegeven moment moest ik naar de algemene ruimte om mijn haar te laten wassen maar ik snapte het allemaal niet. Dus ze gaf me een soort kimono maar ik deed dat ding verkeerd om aan dus ik
liep (letterlijk) in mijn blote reet die ruimte in. Die vrouw (en alle andere mensen in de algemene ruimte) moeten wel gedacht hebben. Maar goed was een super chill dagje. En na 4 uur verwend te
worden moet je 4 euro afrekenen... echt absurd. En toen zondag lekker gegeten bij mijn favoriete lokale lunch tentje lotek. Het ziet er heel skir uit maar is altijd suuuper druk met locals.. en dat
is begrijpelijk want ze hebben hier de beste gadogado en lotek. Meestal neem ik lotek dat is ei, een shit load aan groente, rijstcake en kip gemengd en dan verse pindasaus gemaakt eroverheen. Die
verse pindasaus is zoooo goddelijk. Ze staan daar ook de hele dag vers met zo'n stenen bakje en bijtel die pindasaus te maken en die pinda's klein te maken. Ik denk niet dat ik ooit nog die
chemische shit uit een bakje kan eten in Nederland haha. En 's avonds was ik uiteten geweest met een Nederlands meisje. Bart had haar mijn nummer gegeven omdat hij dacht dat we wel zouden klikken.
Zij heeft 2 jaar geleden haar veldwerk hier gedaan voor mijn master en doet nu een PhD in Rotterdam voor geschiedenis en zit hier ook 2,5 maand. En het is echt een suuuper leuke meid. We zaten
gelijk tot s'avonds laat bij een lokaal tentje buiten gezellig te eten. En gister avond waren we er ook samen op uit geweest. Ze heeft een eigen scooter dus kunnen een beetje naar verschillende
buurten gaan en waren naar een mall om wat spulletjes te kopen.
Ik zag er een beetje tegen op om naar Gadjah Mada te gaan om rond te vragen om respondenten te verzamelen. Maar ik was het al een tijdje aan het uitstellen. Dus maandag ochtend was het zover. Ik
ging eerst naar het immigratie kantoor op Gadjah Mada want daar zouden ze een lijst hebben met de spullen die ik nodig had. Toen ik het uiteindelijk had gevonden bleek dat ze mijn paspoort nodig
hadden. Dus ik weer terug naar de homestay achter op de Grab scooter en weer naar het kantoor. (niet dat ik dat zo erg vind; love de Grab scooters). Ze gaan nu een brief voor me maken die ik
hopelijk donderdag kan ophalen en dan kan ik daarmee naar het immigratie kantoor.. het zal wel nog een heel bureaucratisch proces worden.
Daarna ging ik wat rond lopen op Gadjah Mada en vragen aan mensen of ze misschien van Kpop houden. Helaas begint iedereen zijn studie pas 11 februari maar er zaten al wel wat mensen te studeren. Ik
was eerst naar de 6e verdieping gegaan waar Korea studies zit. Maar daarna meer gewoon op de culture faculteit. Veel mensen kende mensen die heel erg fan waren. En iedereen wil je hier graag
helpen. Dus dat is super super fijn. Ik heb 6 nummers van mensen gehad en afspraken gepland. Heb morgen al 2 interviews dus dat gaat goed! En misschien kan ik donderdag/ vrijdag weer wat
rondvragen. Mensen willen je hier in ieder geval altijd helpen en hebben ook altijd zeeen van tijd voor je dus dat maakt het wel wat makkelijk dan in Nederland waar niemand ooit tijd /zin
heeft.
Ik zit nu in mijn favoriete tentje Escobar even wat woordjes te leren en afspraken in te plannen voor interviews. Straks weer lekker taallesje en vanavond gaan we biertjes doen en naar Happy Puppy
voor karaoke omdat 2 Australische jongens vertrekken voor hun stage naar Jakarta. Super jammer waren echt leuke jongens maar iedereen komt en vertrekt hier de hele tijd en het is elke keer jammer
als leuke mensen weg gaan maar vaak komen er ook weer leuke mensen voor terug ;) En woensdag Avond heb ik al met Lise dat Nederlandse meisje weer afgesproken om een filmpje te pakken en misschien
te poolen. Het is zo chill dat alles hier zo goedkoop is. In Nederland zou ik niet elke avond iets leuks kunnen doen omdat het onbetaalbaar is. Maar een kaartje voor de bios is 1 euro en een potje
poolen 50 cent, echt top.
Ik geniet nog steeds heel erg van iedere dag hier, de mensen om me heen, het heerlijke eten, het warme weer, de taallessen en gewoon het dagelijkse leven hier. Het is hier allemaal lekker easy
going en dat bevalt me stiekem heel goed. Soms denk ik: waar maakte ik me zo druk om in Nederland? Maar het is wel een beetje mijn stijl om altijd heel erg onzeker overal over te zijn. Maar ik hoop
dat ik hiervan leer dat ik niet bang hoef te zijn want er zijn zoveel lieve leuke mensen in de wereld en je kan je overal thuis voelen zolang je jezelf maar open stelt voor andere mensen.
De Europese Bubbel
Tijdens mijn verblijf in Indonesië woon ik in Homestay Heru. Het is een enorm groot huis waar ongeveer plek is voor 15 gasten. Van te voren had ik verwacht dat er veel gasten zouden zijn voor een
lange periode. Er zijn echter heel veel gasten hier voor een korte periode (een paar dagen tot een week). Dit brengt me in de gelegenheid om iedere avond (en soms ochtend) te praten met
verschillende mensen, uit verschillende landen. Ik vind het echt super leuk om zoveel mensen te leren kennen, en allerlei interessante gesprekken met ze te voeren. Gezien het feit dat Indonesië erg
dicht bij Australië ligt zijn er hier relatief heeeel veel Australiers. En daarnaast zijn er ook aardig wat Amerikanen. Op het moment zit er een groep van 8 Australiers in mijn homestay. Ze zijn op
een of andere field trip uit de countryside van Australië en doen ook taallessen bij Wisma. Ik was al een tijdje bevriend met een groep die er al op zaten te haten dat deze groep zou komen... hoe
of waarom deze ''haat'' bestaat tussen country-side / grote steden rondom sydney/melbourne i don't know. Maar de groep die nu bij ons verblijft zijn wel apart. Ze durven bijvoorbeeld nooit zelf
over straat te lopen, en soms voelt het een klein beetje alsof ze wereldvreemd zijn. Een meisje vroeg aan me tijdens het eten of we Engels spreken in Nederland als voertaal. Daardoor begon een
ander meisje haar heel hard uit te lachen en te zeggen dat ze een ''stupid cow'' was omdat er in Nederland Duits gepraat wordt. Uiteindelijk voelde ze zich allebei niet heel snugger toen ik ze
vertelde dat wij daadwerkelijk ook echt een eigen taal hebben. Wonend in Nederland omgeven door de mensen die zijn zoals jij en dezelfde positie hebben heb je niet door wat voor een beeld er
bestaat van Europa van buitenaf. Ik heb zo vaak gehoord dat wij ''die houten schoenen dragen'' of ''gebruik maken van windmolens'' iemand zij zelfs ''ik hou van die jurkjes die jullie allemaal
dragen''. Er bestaan zo ontzettend veel stereotyperingen over Europeanen en het wordt heel erg onder een kam geschoren. We worden wel gezien als ''het Westen'' maar toch traditioneel? En er wordt
altijd gek opgekeken als het over Westerse dingen gaat en ik zeg: ''tuurlijk ja dat kennen wij ook''. Mensen in Australië en Amerika zien hun eigen landen blijkbaar toch meer als '''het Westen''
dan Europa.... zo heb ik het zelf echt nooit bekeken. Waar zou dat toch aan liggen? Doordat het voor hun zo onbekend is? Door dat we allerlei verschillende talen kennen ipv alleen Engels? Iedereen
is trouwens wel I-do-laat van Europa. Iedereen wil er zoooo graag een keer naar toe, eigenlijk is het wel de ''droom plek'' om een keer te mogen bezoeken. Terwijl ik luister naar het gebazel soms
om mee heen (vooral Amerikanen zijn toch niet helemaal mijn ding; ik weet het ik zou geen stereotyperingen mogen maken maar ik doe het lekker toch omdat het toch echt de Amerikanen zijn die ALTIJD
aan het woord moeten zijn en overal een grote mond over hebben) denk ik: wauw wat ben ik trots op ons land, we hebben zoveel dingen zo goed geregeld, alles is klein maar fijn. We hebben een luxe
positie met mooie landen, steden , landschappen, culturen, we zorgen goed voor elkaar en denken aan elkaar (in vergelijking tot Amerika ha-ha).
Maar doordat je altijd omringd bent door Nederlanders of Europeanen denk je er niet over na wat een enorm stereotyperend beeld er bestaat over ons: ''die plek waar het wel goed geregeld is maar
alles toch echt zo ontzettend anders is'' dat is mijn thuis, het thuis waar ik trots op ben!
de ''cultuurbrug''
Het is vandaag alweer zondag. Dat betekent dat het alweer meer dan 2 weken geleden was dat ik s'avonds in mijn eentje in Jogja arriveerde. Over drie weken komt Anne al naar Indonesië, ik kan me dat
bijna nog niet voorstellen. Maar ik heb nu al zo ontzettend veel zin om An en pap en mam te kunnen zien over een paar weekjes. Als pap en mam en an weer weg zijn heb ik nog een kleine twee weekjes
in Indonesië en dan is het hele avontuur alweer afgelopen. Maar zover wil ik nog niet kijken. Deze week weer druk geweest met mijn taallessen. En voor de rest leuke dingen doen. Gister ochtend ben
ik naar een heel mooi museum geweest en daarna naar een enorme book store heel leuk. Daarna ben ik met een van mijn leraren van Wisma naar movie box gegaan. Een heel raar concept eigenlijk. Je
kiest een film uit, zij downloaden de film voor je en dan krijg je een eigen woonkamer met een enorm scherm om die film te kijken. Gewoon met een bank en kussens etc. Ik ben deze week twee keer
iets gedaan met een van mijn leraren op Wisma. Je hebt 5 leraren en vanaf de eerste les kon ik het goed vinden met een van mijn leraren. Zijn naam is Cucu en hij is heel strikt Islamitisch. Als in
de zin dat hij volgende week gaat trouwen maar hij is nog nooit alleen met zijn vrouw geweest, en ze hebben elkaar niet eens gezoend omdat dat niet mag. Ik heb heel veel gesprekken gehad over hoe
hij in het leven staat, en op wat voor manieren religie een invloed heeft op zijn leven. Het fascineert me hoe je bij werkelijk iedere keuze die je maakt in je leven, religie op de eerste plaats
kan zetten. Hij is trouwens enorm strikt maar hij is wel heel realistisch en ook heel erg slim dus we kunnen heel gemakkelijk praten ook over mijn standpunten in het leven en de verschillen tussen
beide. Ik vind het soms zo gek dat hij heel erg modern is, hij kent alle westerse liedjes, films en nog steeds zo strikt is in de opvattingen over seksualiteit door zijn geloof. Ik denk dat je
achtergrond en opvoeding een hele grote invloed hebben op wie jij wordt als persoon en hoe jij in het leven staat. Hij komt uit een super religieus gezin met 8!! kinderen. Dat komt waarschijnlijk
omdat alles ''natuurlijk'' moet gebeuren dus ze geloven niet in anti-conceptie en daarom mag je ook nooit seks hebben buiten het huwelijk om ''een vrouw te beschermen'' dat ze kinderen krijgt bij
verschillende mannen. Voor mij is het heel erg moeilijk om te begrijpen dat je tegen anticonceptie zou zijn. Of dat je tegen een huwelijk bent tussen twee mannen omdat het niet ''natuurlijk'' is.
Alles is toch ''natuurlijk'' als het goed voelt? Als jij er gelukkig van wordt dan is het ''natuurlijk'' voor mij. Mijn Westerse mind denkt weer ''deze jongen is van jongs af aan geïndoctrineerd''.
Maar nog steeds probeer ik niet te veel te judgen en te begrijpen waarom je kiest voor deze manier van leven. Ik vraag hem of hij wel eens kritiek heeft op zijn geloof en op bijvoorbeeld
interpretaties van imam op de koran. Hij zegt dat dit heel goed mogelijk is. Maar toch trek ik zijn mening in twijfel omdat ik hem nog nooit iets negatiefs heb horen zeggen over het islamitische
geloof. Zelfs als het gaat over de rohinya crisis zegt hij dat het islamitsiche geloof nooit andere religies met geweld op die manier zou behandelen of heeft behandeld. Ik komt gelijk een soort
cynisch gevoel bij me op, want ik ben het compleet met hem oneens. Ik probeer aan te halen dat er vrouwen worden opgehangen in Saudie Arabië wanneer ze aangeven dat ze zijn verkracht, of dat ze tot
voor kort niet eens een auto mochten besturen. Maar dat is niet van een andere religie zegt hij. Ik stop deze discussie maar denk bij mezelf, er gebeuren onder de naam van dit geloof net zoveel
misstanden als onder de naam van ieder ander geloof. Ik vervolg de discussie over de positie van vrouwen in zijn geloof. Ik vraag hem "als ik jouw vrouw zou zijn, zou je dan willen dat ik een
hoofddoek zou dragen". Eerst lacht hij en probeert over een ander onderwerp te beginnen. Ik herhaal de vraag. Ja zegt hij, dat zou ik wel willen. Waarom? vraag ik. Dat is toch iemands eigen keuze.
Maar je vrouw, is jouw verantwoordelijkheid zegt hij. Dit heeft weer te maken met ''bescherming'' in verband met het ongewild zwanger worden van iemand. Ik zeg hem dat ik vind dat het altijd
iemands eigen keuze moet zijn, en dat zonder hoofddoek rond lopen niet betekend dat je ongewild zwanger wordt omdat er anti-conceptie bestaat en een vrouw (jawel jawel) net zo'n sterke eigen mening
en wil heeft als een man. We gaan verder over het hebben van meerdere vrouwen, want dit is toegestaan binnen het islamitische geloof. Hij is hier geen voorstander van omdat hij denkt dat je het
nooit gelijk kan behandelen, ook financieel gezien. Ik word een beetje geprikkeld; een vrouw hoeft nooit financieel afhankelijk te zijn van een man. Ik zou dit ook niet willen. Ik hoef niet
afhankelijk te zijn van een man om rond te kunnen komen. Je kan zelf werken, je eigen geld verdienen en daarvoor heb je zeer zeker geen man nodig. Net zoals een man geen vrouw nodig heeft om geld
te hebben. Hij gaat niet verder in op deze opmerking van mij. Omdat hij het waarschijnlijk niet met me eens is maar dat maakt me niet uit. Wat staat dit mijlenver van elkaar af. Maar HOE werkt dit.
Ik bedoel in tijden dat ''de profeet'' leefde bestond er misschien geen anticonceptie en alle andere honderden dingen die er zijn veranderd door de tijd heen. Maar nog steeds leven miljoenen mensen
naar deze ideeën die zijn opgeschreven in dit heilige boek. Dat wordt vereerd, waarvan ieder woord op een gouden schaaltje wordt gewogen, waarbij iedere beslissing die je maakt in het leven gedacht
wordt; is dit in samenspraak met het heilige geschrift. Maar WAT is dit geschrift, iets uit mijlen verre tijden, een overblijfsel van iemand die wellicht geleefd heeft en verhalen heeft verspreid.
Mensen die onzeker waren over ons leven op aarde, onzeker over wat er komen gaat, bang. Hoe zoiets uit kan groeien tot zoiets groots, zoiets dat zoveel impact heeft op het dagelijks leven van
iemand. Het gesprek gaat verder over mijn opvattingen en hoe ik denk dat de mens is ontstaan. Hij beweert dat de ''oerknal'' zelfs staat uitgelegd in de Koran. Ik denk dat stofjes zich steeds
verder hebben ontwikkeld tot organisme, uiteindelijk tot apen, uiteindelijk tot mensen. Ik denk niet dat er hierna een hel en een hemel is, en dat ik dan naar de hel moet omdat ik niemand heb
aanbeden. Nee dat is voor mij klinklare nonsense. En soms denk ik wel eens dat het misschien rust kan geven om te geloven in een groter iets, een god. Misschien zou je ook wel minder bang zijn om
dood te gaan. Minder bang zijn dat het op een dag zomaar opeens allemaal afgelopen is. Ik denk uiteindelijk dat iedereen daar bang voor is, of je nou gelovig bent of niet. Maar het is voor mij
fascinerend hoe iemand zo modern, slim, ruimdenkend kan zijn, maar wanneer het over geloof gaat zo strikt kan zijn. Het is echt een manier van leven, iets waar je diep in moet geloven. Hij vertelt
bijvoorbeeld ook dat hij bang is om te zwemmen omdat hij bijna is verzopen toen hij klein was in de zee omdat er een zandbank was of whatever. Hij zegt dat hij werd toegesproken door een stemmetje
''je gaat niet dood'' en toen toch boven kwam. Het menselijk lichaam Is er altijd op ingesteld om te leven, dat is je natuurlijke instinct. Dat is wat ik hier denk. Niet dat god je toespreekt. Nee.
Jij bent jij. En jij kiest hoe jij leeft en wie je bent. Maar dan kom ik weer op het punt waarop ik denk, hoe wordt je zo? Hoe kan dit zo intens belangrijk zijn in je leven? En dan kom ik toch
terug op je opvoeding. Jij bent wat je ouders je leren. Ik denk dat als mijn ouders streng islamitisch waren Dat ik misschien ook wel zou geloven. Ik bedenk me hoe belangrijk de basis is; wie je
ouders zijn, en hoe ze jouw alles leren in welke persoon jij bent en kiest te zijn.
Nadat ik terug ga s'avonds naar mijn homestay wil ik hem een knuffel geven, ik weet niet of we elkaar nog zien omdat hij drie weken weg gaat om te trouwen en met zijn kersverse vrouw naar Maleisie
te gaan. Hij voelt zich heel ongemakkelijk en zegt dat hij niet een vrouw mag knuffelen. Waarom? vraag ik. Omdat mensen op straat allerlei dingen zouden denken, en ik kan niet dat soort contact
hebben met een vrouw. Ik haal aan dat wij ieder random persoon een knuffel zouden kunnen geven als begroeting in het westen, gewoon als een aardig gebaar. Ik vraag me af hoe groot tekort je hebt in
je leven als je al 30 jaar geen knuffel hebt gehad of iets. Wat ingewikkeld allemaal. Zeker gezien het feit dat hij tijdens de film nog mijn hand pakte. Ik vraag hem; waarom kan je wel mijn hand
vast houden en me nu geen knuffel geven? Hij voelt zich duidelijk gegeneerd. Het spijt me zegt hij, de conclusie is dat die hand een ''zonde'' is. Ik voel me heel erg verward over deze situatie.
Hoe kan iets onschuldigs als een hand of een knuffel een ''zonde'' zijn? Ik vraag me af of hij dit had gedaan als ik een local meisje was geweest met een hoofddoek, waarschijnlijk niet. Ik haat het
om op een andere manier behandeld te worden door hoe je er uitziet en alle associaties die daarbij horen. Mijn persoonlijke les hieruit is eigenlijk dat mensen ZO verschillend kunnen zijn. Je kan
elkaar aan kijken en denken dat je niet ver van elkaar afstaat en allebei zomaar twee mensen bent zoals ieder mens is: maar cultuur, opvoeding, persoonlijke keuzes en de manier waarop jij in het
leven staat kan letterlijk en figuurlijk voelen als twee verschillende werelden. Je kan proberen elkaar te begrijpen, je in de ander te verplaatsen. Maar ga je het ooit echt begrijpen? Ga je het
ooit echt voelen zoals die ander het voelt. Ik denk dat dat simpelweg onmogelijk is.
stel je open voor een andere cultuur
Het weekend is alweer voorbij gevlogen, en de week gaat ook alweer snel. Het is vandaag woensdag avond. Ik begin echt een beetje mijn eigen patroon te vinden hier, en ondanks dat ik het soms best
moeilijk vindt om nooit meer Nederlands te kunnen praten, geniet ik nog steeds ontzettend hier. Het zijn die kleine momentjes dat ik echt kan genieten; als ik met een muziekje door een klein
schattig straatje loop en de glimp opvang van een stokoud vrouwtje dat stralend naar me staat te lachen, als ik in de pauze de kantine van mijn taalschool in loop en er staan al 10 mensen op me te
wachten om samen te gaan lunchen, de openheid, betrokkenheid en liefheid van alle mensen om me heen hebben ervoor gezorgd dat ik Jogja al echt als mijn woonplekje zie. Ik voel me dankbaar en rijk;
er zijn zo veel lieve mensen op de wereld en ik ben ook wel een beetje trots op mezelf. Ergens was ik bang dat ik niet overal zomaar in zou kunnen passen, maar dat gaat gelukkig heel erg goed ;)
Wat heb ik de afgelopen dagen zoal gedaan?? Naast mijn dagelijkse patroon van: 8 uur opstaan, ontbijten een uurtje studeren in Escobar en dan richting de taalschool tot 15 ben ik maandag avond naar
de bioscoop geweest met een van mijn leraren van Wisma. Het was gelukkig een Engelse film, wel met Indonesische ondertittel maar ik kon het dus goed volgen. Ik had het zelfs voor elkaar gekregen om
nu permanent de sleutel te hebben van de 2 voordeuren van mijn homestay.. de film duurde tot wat later dus hadden ze een sleutel voor me bij laten maken. Ik vroeg om de sleutel, om naar de bios te
gaan.. uiteindelijk stond ik een uur later pas buiten. Een typisch Indonesische manier om alles ''rustig'' aan te doen, toen ik na een uur de sleutel overhandigd kreeg bleek dat ze geen sleutels
konden vinden ''en er eventjes 2 voor mij hadden laten bijmaken''. Gelukkig nog op tijd voor de film.... de gestreste Europeaan van binnen dacht: hoelang gaat dit nog duren?!?! Waarom duurt dit zo
lang!?!? Maar ik probeer me aan te passen en alles maar een beetje te nemen in het moment. Het was in ieder geval een geslaagde avond en daarna weer hop achter op de scooter terug naar huis. Pff
wat heb ik nog meer gedaan? Gister heb ik een yoga les gedaan. Dat was ook een avontuur want de les was in het Indonesisch. Ik moest de hele tijd door mijn spleetjes kijken wat we moesten doen. De
vrouw siste me weer toe: close your eyes miss. Tientallen minuten later dacht ik haar te gehoorzamen maar bleek dat ik al 3 minuten met mij ogen dicht in kleermakerszit zat terwijl de rest allerlei
oefeningen aan het doen was: oeps!! Wat nog meer? Vandaag wat rond gelopen door de stad met een leuk Australisch meisje dat ik had ontmoet bij de yoga les. Daarna samen naar een spa geweest. Je
wordt een uur lang verwend met hoofd, nek, schouder, arm, been massages en haarmaskers (EINDELIJK die rooklucht uit mijn hoor Hell yeah) en je gaat weg en betaald 2 euro....... ik denk dat je in
Nederland 100 euro verder zou zijn. Deze salon zat vlakbij mijn huis dus ik kom hier zeker nog eens terug.....;)
Ik begin Indonesia en de verschillende kanten die dit land kent steeds beter te leren kennen. Er zijn enorme verschillen in opvattingen, ik zie veel botsingen tussen Westerse invloeden en ideeën en
ideeën over religie en een zicht op een andere manier van leven. Ook de mensen die kiezen voor een meer religieus leven zijn super modern en zijn heus echt niet op hun hoofd getikt. Het is hun
manier van leven, een keuze die voor mij ver van mijn bed staat maar het fascineert me hoe je iedere keuze die je maakt in het leven afweegt op jouw religie en hoeveel invloed het heeft op iedere
keuze die je maakt. Hoe verder je kijkt en rijkt hoe meer je leert te begrijpen. En ook reflectief kan zijn over de samenleving waar wij in wonen en opgroeien. Begrijp me niet verkeerd ik hou van
Nederland; het land wat altijd mijn thuis zal zijn met mijn taal, mijn voedsel en mensen die zijn opgegroeid net als ik. Je voelt je meer begrepen. Maar heus niet alles aan het westen is beter (ook
al denken wij dat nogal eens). Zoals iedereen weet zijn er enorm veel vooroordelen over hoofddoeken, de positie van vrouwen etc. en ik zeg heus niet dat vrouwen hier zo'n fantastische positie
hebben maar ik zie hier een stuk gezondere relaties om me heen tussen vrouwen en mannen dan in Nederland. In de studenten wereld is het een soort van ''normaal'' geworden om eigenlijk vrij
respectloos met vrouwen om te gaan, alles te zien als een spelletje om seks, en vooral niet eens te denken aan de gevoelens en ideeën van een vrouw. Ik heb het idee dat er simpelweg ook echt geen
interesse voor is, als het niet gaat om dit soort spelletjes en drank natuurlijk. Als ik op mijn studentenvereniging om me heen kijk en daar nu aan terug denk schaam ik me een beetje voor dit
''cultuurtje'' waarin ik me bevind waarin de seksualiteit van zoveel vrouwen wordt uitgebuit. Hier zie ik veel gezondere relaties waar mensen een veel langere tijd wachten voordat ze met elkaar
naar bed gaan, maatjes zijn en een manier vinden om elkaar te respecteren in het leven. Ik wil niet zeggen dat het een goed is en het ander slecht. Maar ik wil hiermee laten zien dat niet alles in
het westen goed is en hier slecht wat betreft bijvoorbeeld de positie van vrouwen. Het zou fijn zijn als wij Europeanen iets vaker die roze bril en oogkleppen af konden zetten, want van zelf
vergeving is niemand ooit wijzer geworden ;)